woensdag 14 augustus 2013

Van A naar A

In mijn telefoon staan lijstjes met 'plannetjes'. Het zalige is dat ik die lijsten altijd en overal kan aanvullen - want als het op restaurants, uitstapjes (met of zonder kinderen) en films aankomt, lijk ik alles altijd vergeten te zijn, precies op het moment dat ik het mij wil herinneren.


Onlangs lazen we in de krant een reportage over Arnhem. Dat plannetje ging in de foon et voilà, lang moesten we niet zoeken toen we er een nachtje op uit wilden met twee. Zonder wekker, zonder kinderen, zonder babyfoon. Op anderhalf uurtje rijden van Oud-Turnhout, waar we eerst onze dochters dropten: perfect vakantieplannetje!
 
 
Ons hotel, Hotel Modez (ook gevonden via dat krantenartikel) lag in de wijk Klarendal,
met allemaal originele winkeltjes van jonge ontwerpers en ondernemers.  

 
Mijn wederhelft ging loos bij Waaghals en daarna ploften we samen neer bij Tape, zo'n beetje de Nederlandse tegenhanger van onze eigenste Bar Leon.
Heerlijk adresje - je kon er zelfs blacklight ping pong spelen in de kelder!

 
En bij Tape zijn toffe biertjes, zoals nen Johnny, uit Amsterdam.
 
 
Toffe biertjes en toffe peertjes.
 
 
's Avonds was er een diner voor twee bij Sugar Hill,
waar de hamburgers naar 't schijnt heel lekker zijn
(maar waar ik per se weer voor een vreemde, grondachtige
vegetarische schotel moest kiezen).
Sven zijn viske was wel héél lekker.
 
 
 De volgende ochtend trokken we naar Nationaal Park de Hoge Veluwe,
waar wij onze auto parkeerden, een gratis wit fietsje uit het rek plukten
en tien kilometer verder stonden we in het prachtige Krüller-Möller Museum.
 
 

 
 
Nu is dat weer een tip om bij de 'Vrijdagplannetjes'
(= uitstapjes met kinderen) te zetten,
want die fietsen hebben allemaal een kinderzitje achterop!
 
 
Alhoewel, misschien ook niet, want dat rijdt toch niet zo vlot, zo'n velooke.
Om eens een eufemisme te gebruiken.
 
Dus, het lichtjes aangepaste Vrijdagplannetje-met-kinderen zou zijn:
parkeren in Schaarsbergen (zuidelijke kant van het park),
eigen fiets meenemen,
kind achterop placeren,
en fietsen!
 
 
En onderweg een ijsje eten!

 
In the middle of nowhere, op een schattig terrasje.


En wat hebben we nu geleerd?
Zo'n weekendje met twee, c'est bon pour le moral.
Et pour l'amour! 


dinsdag 6 augustus 2013

Sarah & het traumatische postkaartje

In een jeugd zonder geld -waar de jaarlijkse vakantie bestond uit twee weken bij mijn tante in Gent en twee weken aan zee- waren uitstapjes nooit schering en inslag. Maar ik klaag niet, ik was zo'n kind waar alle negatieve dingen van af leken te glijden als regendruppels op was, precies.

Misschien kwam dat ook omdat ik het geluk had om het niet door te hebben als er iets loos was. Het voordeel van een dromerig kind te zijn, zeker?

Enfin, uitstapjes, dat zat er bij ons niet dikwijls in. Dus in mijn gedachten had ik iets eenvoudigs als picknicken verheven tot het Ultieme Uitstapje. Ik wou zoooo graag eens gaan picknicken!

Maar ik weet niet of mijn mama dat ook zo begrepen had, want toen ik twee weken met de ziekenkas aan zee zat, schreef ze mij een kaartje:

"Dag Saartje

We zitten in de Ardennen en we zijn al fijn gaan picknicken!

Groetjes
mama"

Auch.
Daar was ik toch wel efkes niet goed van, liggend en lezend in mijn ziekenkas-stapelbedje, hoor!

Maar geen nood, mama, ik ben erover nu.
Ik heb er wel een Eeuwigdurende Picknickafwijking aan overgehouden.

En een extra gevoeligheid voor postkaartjes naar kinderen op kamp. Die ik dan ook elk jaar trouw stuur naar iedereen die het vraagt. Ik zit nu al te bedenken wat ik zou opsturen naar mijn dochters als ze ooit op kamp gaan. (Tenzij ze de aard naar hun moeder hebben en een hekel hebben aan de jeugdbeweging, natuurlijk.)