Stiller. Trager. Rustiger.

De winter maakt vanzelf het onderscheid tussen wat belangrijk is. En vooral: wat niet.

Dus maken we het hierbinnen extra gezellig met ons kerstdiner-voor-twee en hopen we dat het morgen beter gaat. Tot dan doen we maar even zoals de kleinste van ons drieën: lekker warm binnenblijven. Niet dat we iets anders van plan waren vandaag, maar nu moét het wel. En dan steken we kaarsjes aan en luisteren we naar Sigur Rós en dan doen we alsof we echt in Ijsland zitten. Een maand of zes, ongeveer, dat lijkt me een strak plan.

Aan iedereen een warm winters feest zonder blik- of andere schade gewenst!

Dat was het dan

Zo, met het einde van onze vlaggenactie zit tegelijk mijn laatste (uithuizige) werkdag van 2010 erop. In januari heb ik ook nog flink wat vrije dagen zodat ik mezelf helemaal kan onderdompelen in Het Boek. Na het gemoedelijke voorbereidende werk zet ik me schrap voor enkele intense weken. Kluizenaarsstijl. Schrijven, schrijven, schrijven. Mezelf onderdompelen in woorden en weetjes. En ook nog in enkele geboorte- en huwelijkskaartjes. Een mens moet toch iéts doen als er geen vlaggen meer te knippen vallen.

Over de vlaggen gesproken: hier volgt de samenvatting. Om half zeven opstaan. Om half acht vol goede moed op de tram. Om acht uur in de vrieskou aanschuiven bij andere mensen van andere acties. Tien minuten later te horen krijgen dat er slechts twéé acties aan bod kunnen komen - waarvan de vroegste om 9u20. Het opgeven. Dan maar wat gaan zwaaien met de vlaggen op het plein, zodat we zeker in beeld zouden komen en tenminste ook eens kunnen zeggen dat we op de nationale tv zijn geweest. En dan op een drafje de vlaggen in de gleuf deponeren, teken doen aan de presentatrice dat ze ze zeker moet ophangen (waarop zij 'jaja' knikt en waarschijnlijk bij zichzelf denkt: 'man, wat doé ik hier?').

En als kers op de taart: een uitermate mottige foto laten nemen terwijl je dat doet (voor alle duidelijkheid: ik spreek voor mezelf). Dat was wel een beetje een domper... Gelukkig waren er nog wel al jullie heerlijke reacties op de blog en op Facebook. Merci!

Zot zijn doet geen zeer (of soms een heel klein beetje)

Het is nu half twaalf. Ik heb net bijna vier uur aan een uur gesorteerd, geknipt, gemeten en genaaid. Net zoals de laatste zes weken enkele avonden per week. Voor vlaggen. Voor àndere mensen. En dan is het nog niet gedaan!

Maar gelukkig wel echt-echt-echt bijna. Morgenochtend rond 7u30 stappen mijn buurvrouwen en ik op de tram richting Glazen Huis. Om daar te gaan vertellen dat we meer dan 3.300 euro bij elkaar hebben genaaid. Dat wil dus zeggen (wil ik het weten?): meer dan 6.600 vlaggen.

Ik weet het. Wij zijn zot. Maar het is bijna voorbij.

(En vandaag besefte ik dat er dag op dag over een half jaar midzomernacht gevierd wordt. En dat er dan ongeveer -als alles goed gaat- een kleine baby in mijn armen ligt. Óók zot, hoor! Maar dan een soort zot dat wél zeer gaat doen, vrees ik... ;-)

De hel genaamd 'koopzondag'

Wat ik me de laatste dagen afvraag:

1. Wie haalde het ooit in zijn hoofd om koopzondagen uit te vinden?

2. Is er één mens die overvolle straten en winkels leuk vindt?

3. Waarom nemen al die mensen dan ook nog eens hun kínderen mee?

4. Hoe komt het dat het voltallige winkelpersoneel van de Meir en consoorten nog niet in de psychiatrie is opgenomen? (ik bedoel maar: én de hele dag kerstliedjes, én irritante klanten, én werken op zondag?!)

5. Waar stockeert de mensheid de elementaire beleefdheid tijdens deze dagen? Graag laten weten in de reactiebox zodat ik daar volgend jaar ook mijn goede manieren kan achterlaten om mijn ellebogen te gebruiken bij het voorkruipen, spullen uit mensen hun handen te rukken en deuren tegen neuzen te laten klappen.

Valt het op dat mijn kerst-ergernis zich vandaag een weg naar het absolute dieptepunt katapulteerde? Vandaag -koopzondag, I know...- bevond ik mij namelijk in de hel genaamd 'Decathlon'. Passeerden ontelbare keren de revue - in deze volgorde:

1. 'Gezellig slenterende' en dus vreselijk in de weg lopende, uitgezakte vrouw

2. Gevolgd door een afgeleefde man die duidelijk liever thuis naar het veldrijden wou kijken

3. Met daarachter een winkelkar die meer weg heeft van een hond-aan-de-leiband dan van een winkelmandje

4. En ongeveer een kilometer dààrachter -gewoon op het geluid afgaan- stonden/hingen/lagen de jengelende, zeurende, bloed van onder de nagels halende, flauwe, ambetante joeng. (jaja, kom maar op met uw 'wacht maar' - maar ik boek nu al een babysitafspraak voor al mijn kerstinkopen tijdens de komende twintig jaar, of nee, doe maar dertig!)

Weer nam ik enkele voornemens. Wil iemand mij hier volgend jaar rond oktober-november aan herinneren? Zelf ga ik ze waarschijnlijk weer niet onthouden:

1. Nooit meer buitenkomen op koopzondag

2. Heel het jaar door uitkijken naar cadeautjes en niet wachten tot de week voor Kerstmis

3. Mijn familie overhalen om zelf geschenkjes te maken

Gelukkig waren/was er nog de:

1. Leuke spulletjes op Café Ateljee - met de heerlijke stoffen van Vermiljoen, die zich te pletter knipte voor al die vrouwen die ook blij waren dat ze de kersthel ontvlucht waren

2. De mooie mutsen van Knitting For Life

3. Mijn huis in kerststemming dankzij de mooooooie lantaarntjes van bij Goed Van Doen

4. En mijn kerstboom - dit jaar gepimpt met prachtige engeltjes (ook Goed Van Doen) en de onvermijdelijke maar o zo leuke Hema-spulletjes

5. De geur van lucifers

6. En de sneeuw, kraak, kraak, dwarrel, dwarrel - ondanks de miserie blijf ik het leuk vinden (als ik binnen zit, tenminste)

Och, kijk toch eens hoe mooi:

Tadaah...! En dan nu de echte reden van het getalm op deze blog (die u waarschijnlijk al lang geraden had):

Meet onzen Appie*: verwacht rond midzomernacht!

* 'onzen Appie' is de werktitel en is in geen geval een indicatie voor het geslacht want dat weten we zelf nog niet

Hallo, is daar nog iemand?

Pff, triestig hier, he, de laatste tijd? Ik begin intussen een beetje te snappen hoe zij zich voelt. Vaak heb ik op Facebook alles al getoond en dan vergeet ik het hier soms te melden.

Bijvoorbeeld dat er vorige zondag een fantastische Knip Inn was voor Vlag For Life! Check de regenbogen hieronder (yep, méérvoud!) en de sfeerbeelden. Evy bracht een overheerlijke thematische cake mee, er waren bijna meer mensen dan taakjes en het leek bij tijden wel een illegaal fabriekske van den H&M. Maar dankzij alle vrijwilligsters -zelfs van heinde en verre!- verzetten we echt een berg werk! Toch is nog lang niet alles klaar... Dus sorry aan de wachtenden, we werken ijverig en naarstig en noest en het einde is in zicht.

En dan komt er ook hier, op deze blog, weer wat leven in de brouwerij. Echtentechtig waar beloofd.

't Is niet voor mij, 't is voor de weeskindjes

Zeg niet:
Mijn duim doet zeer van het knippen met een weerbarstige kartelschaar.
Mijn huis -en dat van mijn buurvrouwen- ligt vol met stofvlokken en stukjes draad.
Onze living lijkt wel een opslagplaats voor oude stofjes.
Ons keperlint is alwéér op.
Onze mannen gebruiken onze naai-avonden als excuus om op café te vluchten in plaats van te helpen.
Ik wil de komende drie jaar niets, maar dan ook niéts meer in driehoekvorm knippen.

Maar zeg:
We hebben al voor meer dan 2000 euro aan bestellingen ingezameld voor Music For Life, met dank aan alle enthousiaste bestellers!
Dat wil zeggen dat wij meer dan 4000 vlaggen zullen moeten knippen (and counting).
Onze vlagjes zijn met hun halve euro per stuk dan ook echt belàchelijk goedkoop.

Om te voorkomen dat we in 2022 nog altijd vlaggenslingers zitten te naaien, stoppen we op maandag 6 december definitief, onverbiddellijk en resoluut met het aannemen van nieuwe bestellingen. Vanaf dan mag Sinterklaas het overnemen.

PS: We organiseren volgende week een knipmiddag of -avond (of Knip Inn, als je wilt ;-) in het café om de hoek. Iedereen met een kartelschaar en twee vrije handen is méér dan welkom! De datum volgt nog.

Ontdekking van de week

Nu dacht ik echt dat het logo van Carrefour een klein rood pijltje naar links en een rare blauwe pijl naar rechts voorstelde. Tot mijn collega mij er van de week op wees dat dat gewoon een grote C in een liggende ruit is!

Boodschappen doen zal nooit meer hetzelfde zijn.