dinsdag 30 september 2008

Ik ben niet mee

Toen ik gisteren naar het nieuws keek overviel mij een licht paniekgevoeletje. Kan iemand mij uitleggen wat er aan de hand is met die banken? Wat is dat eigenlijk met die beurs? Ik heb nooit gesnapt wat die grijze muizen daar in hun net kostuum stonden te roepen tegen een bord waarop allemaal cijfertjes verschenen. En nu begrijp ik er nog minder van. Snapt u? Nog minder dan niets. Dat snap ik ervan. Dat is heel weinig.

Moet ik nu massaal blikken sardienen en rijst beginnen hamsteren? Moet ik al mijn geld (jaja, àl mijn geld) van de bank halen en in een sok onder mijn matras steken? Of moet ik gewoon naar het nieuws blijven kijken zoals een konijn naar een lichtbak en me er verder niets van aantrekken?

Wordt dit een nieuwe crash zoals eind jaren 1920? Of 'krach' zoals mijn leraar geschiedenis dat steevast schreef. Crash, krach, whatever. Dan kunnen we weer van die coole undergroundfeestjes geven. En spelletjes spelen bij kaarslicht. Als iemand nog een kaars heeft tenminste. En zelf onze kleren maken van oude lapjes stof. En zelfgemaakte cadeautjes geven voor Kerst.

Hey. Weet u wat? Laat die crash maar komen!
Zolang het internet niet crasht is voor mij alles goed.

maandag 29 september 2008

Véél Talent in de buurt

Als u nog eens in Antwerpen komt shoppen en u komt met de trein, stop dan eerst even in Berchem-station en wandel door de Statiestraat naar Talent in de Buurt: een superleuk winkeltje, opgericht door jonge dertigers.
Ze maken elke vrijdag en zaterdag de hele benedenverdieping van hun woonhuis leeg om er ongelofelijk mooie en originele spulletjes in te verkopen. Het zijn stuk voor stuk ontwerpen met heel veel liefde gemaakt door creatieve mensen.

Vorige week ben ik er mijn kaartjes gaan afgeven, dus die worden daar nu ook verkocht (hoeraatje), maar wat ik daar allemaal zag!
Kersenpitkussentjes in een zalig retrostofje, mooie juwelen, originele babyspulletjes, schattige slabbetjes, een rood kleedje dat ik heel waarschijnlijk toch wel eens ga passen (tenzij iemand mij nu dus voor is - damn die blog ook!), supermooie theelichtjes, ...

Ik had geluk dat het het einde van de maand was en dat ik toch geen geld had om iets te kopen. Anders hadden de uitbaters wel eens in een lege woonkamer kunnen gezeten hebben dit weekend.

donderdag 25 september 2008

En ja hoor:


Sinterklaas heeft zijn schip nog niet eens fatsoenlijk afgestoft of ik kom al met mijn nieuwjaarskaartjes aandraven. Sorry daarvoor. Of toch maar niet. Ik had er gewoon zin in. Kwestie van de bestellingen die nu massaal gaan binnenstromen (ja? ja? roept u maar!) te kunnen afhandelen tegen begin december.

Maar nu even serieus: mocht je echt kaartjes van mij wil bestellen, mail me dan even en dan stuur ik je binnenkort meer info!

dinsdag 23 september 2008

Opstaan, domme Dikkie, opstààn!

U dacht waarschijnlijk al: wordt ze nu écht oud dat ze van die nostalgische filmpjes begint te posten?
De reden waarom ik dat gedaan had was, is dat ik tijdens het zoeken naar een filmpje van het Liegebeest allerlei leuke tekenfilmpjes terugvond. Maar ik zocht er dus eigenlijk alleen maar eentje van Dikkie, dat kleine etterige prinsje, dat niet wilde opstaan. “Opstaan, domme Dikkie, opstààn!” En nu heb ik dat liedje op zo’n ouderwetse elpee staan, weet u wel, zo eentje die al helemaal hobbelig is vanwege teveel zon erop. Maar op joetjoeb? Nergens te vinden. U mag het bij mijn thuis altijd eens komen beluisteren.

Soit. Wat ik wilde zeggen. Ik geraak niet uit mijn bed! Vanaf het moment dat mijn wekker afloopt, om 6u53 stipt, begint het gevecht met de snoozeknop. Elke zeven minuten geef ik mijn wekker een klap waardoor ik toch weer lekker -klap!- zeven zalige minuutjes verlost ben van het vooruitzicht uit mijn bed te moeten komen. En elke dag opnieuw denk ik: na het nieuws van zeven sta ik gewoon op. Geen medelijden, hupakee, bed uit, douche in!

Maar als het nieuws voorbij is dan –klap!- ga ik weer voor de bijl. En na het nieuws –klap!- wil ik toch nog even dat leuke liedje horen. En dan wil ik toch ook weten wat voor weer het wordt zodat ik al in bed mijn outfit kan samenstellen –klap!- . Dat doe ik namelijk niet graag bibberend zonder kleren voor mijn kleerkast. En daarna ga ik over op automatische –klap!- piloot. Of dan laat ik de radio gewoon blèren en slaap ik er lekker door. Tot het acht uur is want dan spring ik uit bed. Héél soms, op een goeie dag, kan dat half acht zijn.

Ik vrees dat het altijd al zo geweest is. Dat ik mijn buurmeisjes heel de middelbare schoolperiode vóór school met mijn moeder opscheepte in onze living omdat al mijn snoozemomenten nog niet voorbij waren.

En als ik thuis ben (morgen dus-hehehe), dan sta ik zonder problemen op. Om zeven uur. Aaah!

vrijdag 19 september 2008

Laat ik eens een potje jeugdsentiment opentrekken om het weekend mee te beginnen


Vrouwtje Theelepel! Dat vond ik zó cute! Lalalaa... vààààààngeeeeeeeeen... Dat laatste moest je natuurlijk echt wel met overdreven veel theatrale intonatie in je stem zingen he. Ik was hier precies altijd te laat voor. Dat ik het programma nét opzette tijdens de eindgeneriek. Want die lieten ze toen nog zien, ja, de aftiteling.


Boes Boes, Boes Boes. En een fietsband repareren.. Dit programma vond ik altijd véél te kort duren.


Er was eens.. het leven. Wist ik veel dat dat programma zo heette. Ik deed het gewoon voor die catchy elektronische drums! Maar het coolste was toch wel dat die mannetjes gewoon zuurstofbellen in hun rugzak hadden. Handig! Mam, heb je nog een zuurstofbel voor me? Maar natuurlijk, schatje, hier..


David de Boskabouter. Ik geloofde dat toen echt, denk ik. Dat-ie ergens bestond, die immer vriendelijke, eerlijke en nooit eens slechtgezinde, klagende, ambetante kabouter. Dat zou ik wel eens willen zien, die aflevering: "David heeft een rothumeur"


Ovide! Kijk uit..lalaa.. een kokosnoot.. Instant happiness was dit!


De Snorkels. En die goeie ouwe kapitein Ortega. Allstar vond ik echt de stoerste van heel de bende. Ja, ik wil graag mee naar Snorkelland! Toetoetoetoetoetoooooooooooet!

En dan heb ik het nog niet over Seabert, de Gummibeertjes, Babar en Foofur gehad!

Als ik deze filmpjes terugzie ben ik plots weer het Saartje dat op zondagochtend in de zetel zat (ok, ok, ik zat al-tijd in de zetel, maar toen zéker), meeknikkend met de muziek, stilletjes meemompelend met de tekst, hopend dat mijn mama nog làng niet wakker zou worden (wat ze om één of andere bizarre reden ook nooit deed ;) zodat ik het hele zondagochtendrijtje zou kunnen doorlopen.

Fijn weekend!

maandag 15 september 2008

Dat kun je écht niet zelf bedenken

Stel je voor. Een overvol tankstation op een koude maar zonnige dag. Iedereen is goedgezind, ondanks de lange rij aan de kassa. Mensen kijken wat rond, naar buiten, naar elkaar, naar hun broodje. Elke pomp is bezet, met telkens een paar wachtende auto’s erachter.

Een lichtjes kalende man, Jeff Hoeybergs-stijl, komt met zijn zwarte cabriolet aangesjeesd. Hij tankt en stapt weer in. Met veel schwung geeft hij een draai aan zijn stuur en wilt hij zijn bocht nemen.

De slang van de pomp waar hij zonet aan stond te tanken rekt en rekt en rekt en reeeeeeekt… TOEK-BATS! De slang met handgreep vliegt met een ruk van de pomp af richting plafond en komt dan KLEDEDDER neer naast –gelukkig niet in- de cabrio.

Blijkt dus dat de man de slang nét iets te laat uit het tankgaatje heeft getrokken. Of beter: hij heeft de slang er helemaal niét uitgehaald! Hij vloekt en tiert en grommelt.
En wat doet de man dan? Hij neemt de leiding vast, rolt deze netjes op en gaat mee aanschuiven aan de kassa. Moet hij nog achteraan in de rij gaan staan! Terwijl iedereen dat gezien had! En hij daar met die slang in zijn handen staat! Ha! Hahaha!

“Ik kom betalen alstublieft, pomp acht. Wat zegt u? Ja, de hele pomp ja.”

Plotseling had iedereen nog maar één ding om naar te kijken. Tanken is nog nooit zo grappig geweest.

vrijdag 12 september 2008

To pil or not to pil

*de mannen mogen nu een pint gaan pakken*

Zo'n tien jaar neem ik nu de pil maar tegenwoordig hoor ik meer en meer verontrustende berichten over dat kleine tabletje dat ik elke dag slik. Door mijn pipi krijgen de vissen in onze riviertjes drie ogen en zeven vinnen. De pil verhoogt de kans op trombose en dat zit bij ons al in de familie. Je libidos daalt ervan. En dan heb ik het nog niet eens over die overmatige beharing!

Terwijl ik mijn snor even bijtrim, mag u het zeggen: zou ik stoppen met die rommel in mijn lijf?

PS: voor wie eraan mocht twijfelen: ja, ik wil er wel een alternatief voor in de plaats. S. heeft namelijk die knop nog niet omgedraaid.

woensdag 10 september 2008

Lovely day, lovely day, lovely day, lo-ve-ly day

Wat een heerlijk dagje. Ik wist dat ik mijn woensdagen leuk zou vinden, maar zó leuk.. En 't is niet dat ik heel de dag de niksnut heb uitgehangen. Ik. Heb zelfs. Geen. Middagdutje. Gedaan. Géén. Powernap. U mag nù applaudisseren.

Van halfnegen 's ochtends tot 's middags heb ik aan één stuk door braaf aan een geboortekaartje gewerkt en van één tot drie nog wat kaartjes voor mezelf getekend. En ik heb me rot geamuseerd! Het lijkt wel ik of de ganse dag in mijn eigen universum-bubbel heb zitten ronddraaien. Ik begin er een beetje van tegen mezelf te praten en ik sta helemaal in het zweet. Of nee, eh.. wacht 'ns even. Dat is omdat ik me nog niet gewassen heb vandaag.

Ahum. Even de cocon uit, in de douche.

O ja: als mijn bubbel nog even op de aarde terugkeert zal ik straks misschien nog wat 'proficiat-je-hebt-een-baby'-verpersoonlijkte-kaartjes posten.

zondag 7 september 2008

You're a vegetable

Gisterenochtend lag ik met S. in bed en we luisterden naar 'Was het nu 80, 90 of 2000?'. Ja, mensen, we worden oud, de jaartallen van dat radioprogramma zijn gewoon met tien jaar opgeschoven! RIP 'Was het nu 70, 80 of 90?'. Maar goed. We lagen dus in bed. En er komt nu niets over Vieze Manieren. Had u wel gewild, zeker? Nee, hoor.

Wij hadden iets veel beters te doen: een discussie houden over Zijne Koninklijke Neuscorrectie Michael Jackson. Hij moonwalkte zich met 'Wanna be startin' something' een weg uit mijn overjaarse wekkerradio. En zoals gewoonlijk zong ik uit volle borst mee van 'too high to get over' en 'yeah yeah' en 'you're a vegetable'.

Zegt S. doodleuk dat Michael dus wel duidelijk 'you're the best of all' zingt. Begin ik aan mezelf te twijfelen want ja. You're a vegetable. A vegetable. Hm. Dat kan ik ook wel verzinnen hoor. 'Je bent een groente'. Let's face it. Een staaltje van sterke songwriting is het niet echt.

Dus nu wil ik een stukje neerpennen over Major Muzikale Misvattingen. En zoek ik de tekst voor alle zekerheid nog even op. Want ik kan u geen halve waarheden voorschotelen, natuurlijk, liefste lezers. Nee, check en double check, hoor mensen. Dus ik had al wat geschreven over een vriend die dacht dat Everything but the Girl vroeger 'and I miss you like the peasants miss the rain' zong. Of een andere vriend die het per vergissing had over 'I was working as a cocktail in a waitressbar'.

En nu wacht u op mijn hilarische vergissing. Maar dan vrees ik dat ik u moet teleurstellen. Over mezelf kan ik in deze helaas niets vertellen. Ik ben nu eenmaal de Queen of Lyrics. Iemand moet het zijn. En ik ben een echte tekstenfreak.

Maar goed. Onze Michael. En zijn groentenkraam. Wat was daar alweer van gekomen. Want tegen dat u bij het einde van deze post bent, heeft hij waarschijnlijk al een paar liter groentesoep klaar. Dus. Blijkt dat hij dit zingt:

Its Too High To Get Over (Yeah, Yeah)
Too Low To Get Under (Yeah, Yeah)
Youre Stuck In The Middle (Yeah, Yeah)
And The Pain Is Thunder (Yeah, Yeah)
Youre A Vegetable, Youre A Vegetable
Still They Hate You, Youre A Vegetable
You're Just A Buffet, Youre A Vegetable
They Eat Off Of You, Youre A Vegetable


Echt. Se-ri-eus. A vegetable.
Never underestimate the power of the Queen of Lyrics!

vrijdag 5 september 2008

Er staat een zebra op de pad


Ik weet niet of u op vrijdagnamiddag zin heeft om naar rijdende auto's te kijken, maar dit is in elk geval het kruispunt waar ik elke dag over moet. De volledige straat is net heraangelegd maar er is niks veranderd voor de zwakke weggebruikers (lees artikel). Als ik geen rokje draag, is er bijna geen enkele autobestuurder die stopt om mij over te laten op het zebrapad. Bij deze mijn dank aan alle chauffeurs die dat wel doen, wat ik ook aanheb.

Op het einde van het filmpje zie je dat het meisje van het begin van het filmpje een halfuur later werd aangereden. Aan de beelden kan ik niet afleiden wat er juist gebeurd is met dat meisje -de slowmotion doet me het ergste vermoeden- maar ik hoop alleszins op het beste.

Dus, als u nog eens op de Plantin en Moretuslei komt met de wagen: bedankt om te stoppen voor het zebrapad.

Tot zover de triestige, geëngageerde stukjes op deze blog. Hup, vort, maak dat u wegkomt, het weekend staat voor de deur potdorie! Make it a good one!

donderdag 4 september 2008

Zelf-

Terwijl ik dit schrijf zit ik nog met tranen in mijn ogen van de vtm-reportage over euthanasie. Hoe verschrikkelijk is het eigenlijk dat iemand helemaal naar Zwitserland moet als hij geen nut meer ziet in het leven, met de dood als een afspraak in zijn agenda? Als hij nog wel wil, maar niet meer kan leven? Als zijn lichaam stilaan verlamd raakt waardoor hij uiteindelijk zijn eigen 'medicijn' niet meer zal kunnen drinken - de voorwaarde waarop je mag sterven: het medicijn zelf opdrinken - en dus gedwongen wordt nog sneller voor euthanasie te kiezen. Waarom kan een mens zo'n medicijn niet thuis, op zijn gemak, in zijn eigen zetel toegediend krijgen? Waarom moet-ie daarvoor helemaal naar een anoniem appartement in een vreemde stad in een wildvreemd land? Wie heeft eigenlijk te beslissen over het einde van jouw eigen leven? Jouw leven.

Tussen mijn tranen door zag ik de wanhoop in de man zijn ogen.

maandag 1 september 2008

Sarah en het Weggooi-gen

Bomma Patatjes gaat inwonen bij de ouders van S. Dus gisteren was het grote opruimactie want de slaapkamer van de ouders van S. verhuisde naar een kamer boven en op de vrijgekomen kamer moest een gezellig plekje voor de bomma worden ingericht.

Mensen! Heb ik me daar toch iets wonderbaarlijks ontdekt! Een wetenschappelijke discovery van formaat. De slimmeriken van alle universiteiten van alle landen van heel de wereld gaan mij nog eeuwen dankbaar zijn.

Het zit zo: er zijn mensen zonder Weggooi-gen! Echt, ze bestaan! Ik heb ze van dichtbij gezien. Het zijn zéér bizarre wezens die fysiek gewoon niet in staat zijn tot wat ik met de paplepel heb meegekregen, namelijk: dingen die je meer dan twee jaar niet meer hebt gebruikt weggooien. Gewoon, hupakee, weg ermee. Je hand openen, het weggooibare spul richting vuilzak keilen en foetsjie! Easy peasy! Want rommel in je huis = rommel in je hoofd.

Maar niet zo ten huize S. blijkbaar. Ik wist dat natuurlijk al langer van mijn schoonmoeder. Maar ik dacht dat dit misschien inherent was aan schoonmoeders. Sentiment om kinderschriftjes en nierstenen en inkomticketjes en kapot speelgoed en gescheurde treinbiljetjes en eerste tandjes en plukjes haar van dode honden. Maar nu bleek dat ook de broer en zeker het lief van de broer niet over dergelijk -toch wel bijzonder handig- gen beschikken. Mensen, ik keek me de ogen uit mijn kop.

Ik kan werkelijk niet begrijpen dat je het hartverscheurend vindt om een doodgewone poster van Groezrock negentienhonderdzesennegentig weg te gooien. Hopla, bij het oud papier, zeg ik dan. Oude t-shirts, met tientallen tegelijk, dat kan toch niet zo moeilijk zijn? Recepten, soms zelfs in viervoud, deleten die handel!

Soms onderga ik een poging tot hardnekkig doorvoeren van het Weggooi-gen. Ik blijf halsstarrig doen alsof het toch mogelijk is om iemand er bacteriegewijs mee te besmetten. Alsof ik het kan doorgeven door eens lekker op mijn schoonfamilie te hoesten.

Maar het lukt me niet. Mensen, mensen, het lukt me niet.
Ook al zegt S. aan zijn moeder dat die volledige doos oude kleren weg mag naar de kindjes in Afrika, staat de doos bij ons volgende bezoek weer op de plek waar-ie altijd al stond. "Ja, maar, de tante van de vriendin van de nonkel van de bakker kan daar nog wel iets mee doen."
Gooi ik tijdens het triljoen-recepten-sorteren een gedateerd exemplaar in de prullenmand: schoonmoeder C. heeft het ding al onderschept vooraleer het de bodem van de vuilbak heeft bereikt. "Ja, maar, dat ga ik misschien ooit nog wel eens gebruiken hoor!"

Ik geef het op. Ik vrees dat S. en ik een Vreselijk Snodaardig Plan moeten gaan verzinnen om het Weggooi-gen alsnog te implementeren bij schoonmoeder, -broer en -zus.
De schoonvader heeft geluk: hij heeft het gen aan S. doorgegeven (thank god!). Hij moet dus niet bang zijn. Maar de andere drie.. pas op als je me 's nachts nog eens tegenkomt in de gang.

Het zal niet zijn om naar het toilet te gaan.